Matapos ang subject na personality development sa isang napaka ordinaryong araw ng sabado. Ang cute na cute na ako ay taimtim na naghihintay ng pag sapit ng 12:30pm para sa susunod na klase.Ang NSTP. Excited ako dahil magtatanim daw kami ng puno sa isang liblib na lugar para daw makatulong kay inang mother nature. Ang room namin ay napuno ng ibat ibang klase ng fruit-bearing tree kagaya ng santol, atis, mangga, saging, kamote, alataris,balete,monggo, pakwan, melon, patani, kundol, patola, labanos, mustasa at peanut butter na mayroong hindi bababa sa dalawang talampakan ang laki..12:30 na. Lahat kami ay nasa aming silid aralan na. Ngunit may isang nawawala. Ang aming Guro. Sa totoo lang, 1pm pa talaga ang klase namin. Excited lang ako. At di ko inaasahang excited din pala silang lahat. Ayan na si ma’am. Nag check ng attendance at nagiwan ng ilang mensahe at dapat tandaan kapag nasa lugar na kami ng aming pagtataniman.
“ang inyong ppntahan ay isang baranggay na kilala sa kalinisan. Wag na wag nyong sirain ang imaheng yon. Maganda ang relasyon ng mga letranista noon pa man sa lugar na yon kaya huwag na huwag nyong dudungisan. Maliwanag?”
Medyo madiin ang pag kakabigkas sa salitang “HUWAG”.
Ang klase namin ang nag ayos at naghanda ng rerentahang jeep para sa pupuntahan. Nakarenta kami ng Dalawang jeep. Yehey. DALAWANG JEEP!!!
**gulp. Napalunok ako at pinagpawisan ng malamig.
Lumingon ako dahan dahan sa paligid. 1..2…3…4…5…6..7..8..9………patay.
DALAWANG jeep para sa limangpu’t apat na estudyante?
Wow.
Mukang alam ko na kalalabasan.
Dahan dahan akong tumayo upang mag stretching.
Ang lahat ng studyante ay magmimistulang CONTORTIONIST sa mga panahon ng pag byahe.
**Contortion (sometimes contortionism) is an unusual form of physical display which involves the dramatic bending and flexing of the human body. Contortion is often part of acrobatics and circus acts.
Eto na. Pinalabas na kami ng room. Yung excitement na naramdaman ko kanina eh naging FEAR. Oo, mas gugustuhin ko pang sumali sa fear factor, kumain ng uod at tumalon sa 100ft na building kesa sumakay sa tila horror jeep.(at ilang Segundo nalang ay malalaman mo kung bakit..)
Jeep. Dalawang jeep. Kanya kanyang takbo sa pag pasok sa jeep. Yumuko ako para pumulot ng nahulog kong barya, Pambayad sa renta ng jeep dahil tig-15 pesos daw kaming lahat. Pag tayo ko, Puno na ang DALAWANG jeep. Take note: may mga nsa bubong at nakasabit na. Sa mga panahong yun, nagdadasal ako na ihatid man lang nila ko sa labas ng school para mag comute mag isa o kaya mag flat,mag over heat o majerbs ang driver para pareparehas kami ng kapalaran. Ang mag comute.
Pero bago pa man sagutin ng langit ang dasal ko, may malamig na boses akong narinig.
“dito sa harapan pwede pa!”
Gusto kong umiyak,maglupasay,magpa misa at magpafiesta nung narinig ko ung “pwede pa!” ngunit wala ng oras para gawin ko lahat yun. Nakasakay na ko.Sa wakas. Katabi ko ang partner ko,katabi nya ang teacher namin,at katabi ng teacher namin ang driver. San ka pa? Apat sa harapan. Nag muka man kaming “SARDINES ON WHEELS” ay nakarating naman kami sa aming destinasyon. Sa pag baba ko, medyo nagtampo lang ng onti ang kalahati ng pwet ko, ung kalhati lang daw kasi ang nakaupo.
Agad kaming pinakilala ng aming guro sa isang lalaki. Sya daw si Hepe %&@#.. Hindi ko naintindihan. Pero pamilyar ang lalaki. Hindi ko maisip kung sino,pero pamilyar sya. Agad nya kaming pinulong at sinabihan ng words of wisdom with matching kumpas ng kamay. Naghihintay na lng ako na bigyan kami ng leaflets para sa 2009 election. Ayun!D ako pwedeng magkamali. Sya ata si Prospero Pitchay.
Pinalakad na kami. With three body guards. Ung tatlo ung taga hawi ng mga Tao,Tryke,Jeep,Bus,Truck,Train,Airplane,Jet,Helicopter at Roller coaster na haharang sa daan namin.
Dumaan kami sa baranggay,makipot na daan, malawak na daan,sa highway, sa palayan, sa palaisdaan, sa ilog, sa sapa, sa dagat, sa bulubundukin, at sa EDSA. Nakalimutan kong NSTP ang dahilan kung bakit ako nandun, akala ko, alay lakad.
Pagkarating namin sa aming destinasyon, maraming nakapukaw ng aking atensyon. Bukod sa magandang ilog, at magandang tanawin may mga nakita akong mangingisda, naglalaba, mga batang nagtatalunan sa ilog, mga batang walang pantaas, mga naliligo sa poso, mga bahay na tagpi-tagpi, gulong sa bubong, matitirik at makikipot na daan. Isang bagay na nagpaalala sakin na kung mayaman ka, hindi lahat ng tao kagaya mo. Kung hindi mo na kinakailangan pang magtrabaho para magkalaman ang tyan mo, may mga tao rin na halos nagpapakamatay may makain lang sa isang araw kahit man lang isang beses. Kung nahihirapan ka ng magaral at naiisipan mong tumigil na sa pagaaral, may mga batang maagang nagtatrabaho makapag aral lang. Kung naiisipan mong magpakamatay dahil pinoproblema mo ang pagiwan sayo ng nililigawan mo, may mga taong iniwan ng asawa at magisang pinalalaki ang kanilang mga anak at patuloy na nilalabanan ang buhay. Kung nagrereklamo ka sa hotdog na niluluto ng nanay mo sa pang araw araw, may mga taong nagpapasalamat dahil may nakakain pa sila sa pang araw araw kahit asin lang o toyo ang ulam. Kung sawa ka na sa mga regalong picture frame, panyo, sabon, tuwalya, wallet at jolina notebook tuwing exchage-gift, may mga musmos na umaasang makatanggap ng kahit ano tuwing pasko.
Bago pa man kami umalis ng eskwelehan ay hinanda ko na ang sarili kong makakita ng lalaking maitim,may eye-bag,sabog ang buhok,hubad,nagkakamot ng tagaliran habang nagyoyosi,pula ang mata at sisitsitan ka para lumapit upang maki tagay,maki-hits o suminghot. In short, Adik, Durugista o May sapi. Hinanda ko narin ang mga mata kong makakita ng mga karatulang nakasabit kagaya ng “do not enter”, “personels only”, “wrong way”, “nawawala ka na boy”, “bawal umihi dito” at “please do not feed the animals”. Pero walang tumama kahit isa man lang dito sa mga naisip ko. Pagka apak namin sa lugar, mukang friendly naman lahat ng animals. Este mga tao. Kumakaway kaway pa sila sa amin, Kumakaway din naman ako. Madali ko sila napakisamahan dahil muka din naman daw akong mabait, matalino at maunawain. Pero sa puntong to, iibahin ko na ang usapan dahil imbento ko lang yun.
Binigyan na kami ng sinyales ni ma’am na pede ng magtanim. Parang isang eksena sa pelikula ang mga sumunod na pangyayari, eksena kung saan may malaking taong tosino, higanteng kumag o nagwawalang lasing ang maghahasik ng lagim. Kanya kanyang pwesto ang mga tao kung saan mag tatago habang wala pang super hero na tatalo sa nasabing kalaban. Ayun, kanya kanyang pwesto kung saan magtatanim. Bawal daw magtabi tabi dahil mag-aagawan daw sa nutrisyon,bitamina at sustanya ang mga halaman sa ilalim ng lupa. Kahit saang lugar pala dito sa mundo ay may kumpetensyang nagaganap. Sabagay kung ang gobyerno nga natin ay uhaw sa kaban ng bayan, ang halaman pa kaya hindi mauhaw sa nutrisyong kinakailangan nito?
Habang naghuhukay para maitanim na namin ng kapartner ko ang aming halaman ang iba naman ay nagiinterview ng mga residente ng lugar. Una kong naatasan ng leader namin na maginterview na lang ako dahil magaling daw akong mambola at hindi daw ako nahihiya. Pero itinanggi ko ito. Ako ay isang taong mahiyain at hindi sanay makipag usap sa ibang tao. Sa totoo lang, ayaw ko lang talaga. Mas trip kong maghukay at magtanim. Maramdaman ko man lang yung binayaran kong 200 pesos sa binili kong halaman. Samantala, Hindi inaasahang nakahukay kami ng isang sapatos. Wow. Agad tumakbo ang mga neurons sa utak ko kung bakit meron nun sa ilalim ng lupa. Dalawa lang ang naisip ko. Una, maganda kayang pataba sa lupa ang rubber,cotton,plastic at sintas kaya naisipan ng mga tao dun na ilagay ang sapatos na yun? O kaya ay may mga biktima ng landslide o dating tapunan ng mga nasalvage ang lugar na yun, at sa mga oras na yun, sapatos pa lang ang nakukuha namin sa labi ng mga bangkay. Inisawalang bahala ko na lamang ang haka hakang ito para hindi matakot ang partner ko. Medyo matatakutin kasi sya. Sa aming pag huhukay, tumambad sa amin ang pangalawang misteryosong bagay. MEDYAS. Lalong nagtibay ang pangalawang teorya ko. Bago pa ko makakita ng kuko, daliri o ulo ng tao, pinatigil ko sya sa paghuhukay,medyo sapat na ang lalim ng nahukay namin para sa itatanim naming halaman. Hindi na namin pinatagal. Agad naming itinanim ang halaman namin at diniligan. Umalis na din kami sa aming pwesto at hindi na namin hinintay na may humawak sa paa namin at kainin kami ng lupa.
Binigyan kami ng pagkakataon ni ma’am na makipagkwentuhan sa mga batang naroroon. Pero hindi kami nakipag kwentuhan. Ginamit namin ang mga nalalabing oras para magpicture taking para may maipagyabang sa mga absent naming classmate at mailagay sa friendster.
Pauwi na kami. January na daw ulit kami babalik sa nasabing lugar. Bago umalis ay dinasalan ko muna ang aming halaman na siya na muna ang bahala sa sarili nya. Binigyan ko ng paalala na kaylangan nyang diligan ang sarili nya habang wala kami at magjogging para maarawan tuwing umaga,pero hanggang 10am lang dahil nakakacancer na sa balat ang sikat ng araw pag 10:01 na. Habang naglalakad, gusto kong umiyak dahil aminado kong nasulit ko ang araw na yun. Isang araw na nagpaisip sakin na madaming bagay sa mundo ang hindi ko pa alam. Madaming dahilan ang isang bagay kung bakit ito nagyayari. Hindi porket mahirap ka, wala ka ng pakinabang. Hindi porket naghihirap ka, habang buhay ka na maghihirap. Naisip ko lang din, kung walang mahirap at naghihirap at lahat ng tao ay mayaman, magiging kumplikado ang lahat. May mga jeepney driver pa kaya na mghahatid sa atin kung madami na silang pera?May mag aani pa ba ng bigas,prutas,gulay kung my pera na sila at hindi na kinakailangan pang magtrabaho?May mga doktor pa kaya?O simpleng may mga magaaral pa kaya ng medisina o iba pang larangan?Bakit ba tyo nag aaral?Para magktrabaho?Bakit tayo nagtatrabaho?Para magkapera!Eh paano kung my pera na lahat? Wala ng tindahang magbebenta, wala ng police ang manghuhuli dahil wala na siyang huhulihin, wala ng magtatrabaho sa bangko dahil wala ng bangko, wala ng magtatrabaho. Higit sa lahat, wala ng batang magaaral. Sa madaling salita, wala ng kwenta ang buhay. Mas gugustuhin ko na lang siguro maging isang langgam na pilit nagtatrabaho may makain lang kung ganon ang mangyayari sa mundo.
Sa araw na ito. madami akong natutunan. Ilan na dito ang:
-ang mundo ay umiikot sa pera.
-hindi lang ikaw ang nagmamay-ari ng ganyang muka.maraming tao ang may kamuka.kagaya ni Prospero Pitchay.
-may sapatos sa ilalim ng lupa.
-may medyas sa ilalim ng lupa.
-may batang hubo.
-may batang mahiyain.
-may batang makapal ang muka.
-may batang mukang matanda.
-masayang magtanim pero masakit sa likod.
-may isda sa ilog.
-lumalangoy ang isda.
-may taong mukang isda.
-walang isdang mukang tao.
-totoo ang adik.at nabubuhay sila sa mga panahong ito.maaring kabilang ka sa kanila.
-pedeng maligo sa poso.
At sa aming paguwi.Bitbit ko ang mga aral na ito na hindi ko malilimutan. Naisip ko lang bakit hindi natin subukang makontento?Hindi ka ba nagtataka kung bakit may lamok,langaw,surot,ipis,daga,tungaw,pigsa,kulani,balakubak,garapata,tigyawat,banil, anay at bagoong?Bakit ba kelangang may ipis kung wala naman tong ginagawa kundi manakot..(ng tulad ko..)Bakit ba may surot??Masyado na bang madami ang pwet sa mundo pra kagatin nya ito?Bakit may mga langaw na wala naman ding ginagawa kundi lumanghap ng basura at ng may putok?Pero naicp mo rin ba na patuloy silang lumalaban para mabuhay?Kasi kuntento na sila sa buhay na ipinagpaloob sa kanila ng panginoon..
No comments:
Post a Comment